Podstawową właściwością obiektu jest jego „centralność”

Niektóre obiekty zajmują stale czołowe miejsce w świadomości jednostki, pod wpływem warunków zewnętrznych bądź też wskutek wewnętrznych stanów motywacyjnych. Inne obiekty są dla niej psychologicznie odległe, a więc i ich stopień centralności jest inny. Należy pamiętać, że centralność jest ściśle związana z bezpośredniością częstością uświadamiania sobie danego obiektu na skutek tego, że jednostka postrzega go (lub jego symbol) w otoczeniu, bądź dlatego, że odzwierciedla go w swoich myślach. Łatwo poprzez analogię stwierdzić, że najbardziej odległe psychologicznie okazałyby się te obiekty, o których istnieniu jednostka w ogóle nie wie. Przedmioty te nie pojawiałyby się w ogóle w jej świadomości, a więc ich centralność miałaby wartość zerową. Określenie położenia owych egzemplarzy najbliższych psychologicznie byłoby dość trudne, lecz można oczekiwać, że jeden spośród wszystkich centralnych obiektów jest jednostce fizycznie najbliższy, a mianowicie ona sama. Wśród rzeczy powodujących, że jakiś obiekt staje się dla jednostek mniej lub bardziej centralny, najoczywistszym źródłem wydaje się być motywacja. Bowiem obiekty będące celami motywowanego zachowania są dla jednostki, która do nich dąży, zdecydowanie centralne. Również centralne stają się przedmioty skojarzone z tymi celami na skutek postrzeganej zależności między nimi, będące środkami do osiągnięcia tych celów. Skoro jednostka postrzega siebie jako obiekt centralny, taki sam, jakim może być każdy inny obiekt, wówczas inne rekwizyty, stany oraz właściwości ściśle związane z jej osobą nabierają centralności. Nie należy jednak zbyt ściśle wiązać jakiegoś obiektu z aktualnymi stanami motywacyjnymi, bowiem centralność wielu obiektów ma swą przyczynę po prostu w tym, że jednostka widzi je stale w swoim otoczeniu. Obiekty takie, które dzięki częstemu kontaktowi stają się bliskie, mogą zajmować centralną pozycję w psychologicznym świecie, choć trudno to wyjaśnić w świetle ich niewielkiej użyteczności jako środków do osiągania celu. Podobne eksponaty, których walor polega wyłącznie na ich „osobliwości” czy „widowiskowości”, mogą koncentrować uwagę jednostki i w ten sposób stać się centralnymi, mimo że mają niejasne podłoże motywacyjne.