Tendencja do upodobniania się
Podobnie jeśli dana osoba postrzega coś jako przyczynę czegoś innego, wówczas nie tylko wiąże ona te obiekty ze sobą poznawczo (jak było to już opisane), lecz także jej postawy wobec przyczyny i wobec skutku mają tendencję do upodobniania się. Jeżeli traktuje się kogoś jako osobę odpowiedzialną za swoje czyny, to uznaje się ją za osobę „dobrą” (jeśli jej czyny oceniane są jako „dobre”), poza tym czyn osoby uważanej za „dobrą” będzie łatwiej przyjmowany, przychylniej, niż ten sam czyn dokonany przez osobę uważaną za „złą”. Działanie tej samej zasady dostrzega się, gdy w grę wchodzą stosunki tak zwane „środkujące”, czyli instrumentalne. Postawy wobec postrzeganych środków mają tendencję do upodobniania się do postaw wobec uzyskiwanych efektów, w stosunku do których środki pełnią funkcję instrumentalną (im bardziej czegoś pragniemy, tym bardziej także pożądamy czegoś, co pozwala to osiągnąć).