Zasady poprawnego komunikowania się #2

1. Jasne stawianie problemu – czasem ludzie w kłopotliwej sytuacji, przy rozbieżności poglądów, zaczynają w ukryty sposób zmieniać temat rozmowy. Mówi się wówczas często

o osobowości, przeszłości rozmówców, rodzinie. Wówczas zaczyna się gra w „moje lepsze”.

2. Względność racji – naturalne jest, że uważamy swoje poglądy za najbardziej słuszne. Warto pamiętać, że inni też mogą mieć dużo racji. Oznacza to gotowość, otwartość psychiczną na rozpatrzenie odmiennego zdania.

3. Zmiana ról – gdy rozmówcy w poważnym stopniu nie zgadzają się i narasta nieporozumienie, dobrze jest zamienić się rolami – przyjąć punkt widzenia partnera. Inaczej mówiąc, „przeżycie argumentacji”.

4. Pozytywne strony niezgody – świadomość, że pewien stopień rozbieżności poglądów, niezgody, jest stałym elementem współżycia z innymi ludźmi. Dlatego niezgodę należy traktować jako okazję wzbogacenia swojego punktu widzenia.

5. Łagodne zaprzeczanie – nie należy sprzeciwiać się w sposób gwałtowny, ostry. Ale w łagodnej formie, nie raniąc partnera.

6. Szacunek dla partnera – naturalnym dążeniem człowieka jest wykazanie się jak najlepszymi argumentami, przedstawienie się z jak najlepszej strony. Należy to kontrolować. Konfliktogenne jest wskazywanie słabości partnera lub ujemnych stron jego stanowiska. Należy unikać wytykania minusów, a jeśli są zbyt ważne dla sprawy – robić to taktownie (oceniać nie partnera, ale jakąś postawę czy zachowanie).

7. Dodawanie odwagi – wykorzystywanie okazji do wyrażania podziwu, aprobaty partnera, tak aby poczuł się ceniony. Dodaje to odwagi i wiary w siły, wyzwala życzliwość.

Budowanie bezpieczeństwa – jeśli chcemy komuś pomóc, ważne jest, aby wzmacniać jego poczucie bezpieczeństwa, aby nie czuł się jak na egzaminie. Oczywiście – jeśli istnieje napięcie bądź konflikt – pomoc ta jest utrudniona.

8. Zachowania niewerbalne – ton głosu, gesty, mimika, mogą być źródłem niezgody i irytacji. Niezawodnym sposobem jest zastanowienie się, czego nie lubimy u innych i unikać tego w rozmowie.

9. Utrzymanie rzeczowości – konkretność, analogia często są zawodne – dlatego nie zawsze można się nimi posługiwać. Oczywiście rzeczowo można mówić wesoło lub poważnie na dowolnym poziomie abstrakcyjności.